Rozdział 11

Nicole:

Już myślałam, że wrócę do moich bliskich. Jaki bym mój błąd gdy otwierając ujrzałam młodego chłopaka. Widząc, że na niego patrzę uśmiechnął się i przysiadł koło mnie.

- Mam niewiele czasu.- powiedział.

- Już to słyszałam.
Skąd oni wiedzą kim jestem? Co się dzieje?

- Widziałaś go.- raczej stwierdził niż spytał.- Więc wiesz, że jesteś moją siostrą.

- Hola, hola. O czym ty gadasz?!

- Widziałaś Lucifera, więc za pewne powiedział, że jesteś jego córką. 

Patrzał na moją zszokowaną twarz, po czym dodał.

- Nie powiedział. Nie mam czasu Cassie za chwilę cię ściągnie. Posłuchaj miałaś rację może sprowadzić zmarłych do życia, ale musisz być silna. Gdy będziesz chciała to zrobić zacznij od kogoś z kim jesteś teraz związana. I błagam nie zapomnij mnie.- powiedział dotykając dłonią mojego policzka.

- Kim ty jesteś?

- Ostatnio nazywałem się Elijah. Jesteś niezwykła pamiętaj o tym, liczę na ciebie siostrzyczko.

- Słabo mi - powiedziałam pochylając się na bok.

- Pozwól mi do was wrócić- usłyszałam od chłopaka za nim całkiem odpłynęłam, znowu

- Jej serce bije- słyszałam czyjś głos.

- To czemu się nie budzi. Minęło tyle czasu.

- Kochanie, ona potrzebuje czasu. Sama mówiłaś, że wtedy trwało to dłużej. Chodź coś zjeść.

- Nie, zostanę przy niej.

Powieki były wciąż ciężkie, starałam się poruszyć choć trochę palcami. Suchość w ustach przeszkadzała mi, ale starałam się coś powiedzieć.

- Cassie- wychrypiałam cicho.

- Nicole, mój Boże. Nareszcie strasznie się martwiłam.

Powiedziała ściskając mi rękę.

- Loren przynieść krew. Otworzysz oczy?

- Jasno.- wychrypiałam.

- Zaraz.- wstała by po chwili móc przy mnie być- Już, teraz będzie lepiej.

-Och- patrzała na mnie.

- Cassie coś nie tak?

- Twoje oczy. To nic.

Loren wszedł do pokoju i podał mnie szklankę wypełnioną krwią.

- Proszę.

Nie odpowiedziałam tylko pozwoliłam sobie na upicie napoju. Gdy odsunęła od ust pustą szklankę. Spytałam.

- Czemu tak patrzycie?

- To nic.

- Nie wierzę patrzysz jakby coś się stało. Loren pomóż mi wstać.

Popatrzył na mnie i na Cassie, ale w końcu pomógł mi i zaprowadził do łazienki. Gdzie spojrzałam na lustro.

Cassie:

Loren poszedł z Nicole do łazienki. Gdy wstała zauważyłam leżący na łóżku sygnet. Dziwne nic tu nie leżało wcześniej.

- AAA!!!

Krzyk przyjaciółki rozniósł się po całym domu. Więc do środka wbiegli nie mal wszyscy domownicy.

- Co się dzieje?- spytał dziadek Nicole.

- Nic złego.- odpowiedziałam.

- Jak to, przecież moja wnuczka krzyczała.

Gdy chciałam odpowiedzieć do pokoju weszła Nicole z Lorenem. Jej oczy znów wróciły do jej koloru, ale wciąż było widać jak jest słaba. Loren zaprowadził ją do łózka.

- Wszystko okej?

- Tak, co masz w dłoni ?- spytała patrząc na moją zaciśniętą dłoń i na zebranych.

- Kochanie tak się cieszę, że nic ci nie jest- powiedziała jej matka przytulając ją.

- Ja też mamo. Wiedziałam, że Cass da radę.

- Jesteś głodna?

- Trochę.

- Zaraz coś ci przyniosę- po czym wyszła z pokoju.

- Jason już wrócił?

- Jutro wraca- odpowiedział Loren.- Udało ci się, masz kolejnych sojuszników.

- To dobrze.

- Nicole, nic ci nie jest?- spytał ją dziadek.

- Dziadku to nic, jestem wciąż trochę słaba. Muszę tylko odpocząć.

- Więc odpoczywaj, kochanie.

Podszedł i ucałował ją w czoło i również wyszedł.

- Pokaż- powiedziała patrząc na moją zamkniętą dłoń.

Otworzyłam ją.

- Leżał na łóżku.

Patrzała na sygnet w mojej dłoni po czym spojrzała na Lorena.

- Zostawisz nas same.

- Jasne.

Chłopak podszedł do mnie pocałował blisko kącika ust i wyszedł. Nicole wzięła do swojej dłoni sygnet i zaczęła nim obracać.
- Coś nie tak?- spytałam.
- Mówiłaś, że widziałaś mnie w snach. Jak wyglądałam?
- Mhm, wygląd miałaś taki sam, tylko byłaś w innych ubraniach.
- Innych?
- Jakby z innych epok. Czemu oto pytasz?
- Był ktoś jeszcze w tych snach?
- Nicole, czy to ważne?
- Sama nie wiem. Proszę powiedz mi, a gdy będę czegoś pewna to wszystko ci wyjaśnię, obiecuję.
- Dobrze. Był jeszcze młody chłopak. Miał chyba czarne włosy, wysoki, nawet przystojny. Jego oczy przyciągały, ale nie tak jak na przykład Lorena. Jego oczy sprawiały, że go znam i jest ważny. Wiem to bez sensu. Zawsze gdy mi się śni wydaje mi się, że chcę mi coś powiedzieć a ja go nie mogę usłyszeć.
- Widziałam go. Tego chłopaka, ale nie rozumiem, bo czy to jest możliwe...
- Nicole, o czym ty mówisz?
Chciała mi coś powiedzieć, ale weszła jej mama z tacą, na której było przygotowane jedzenie.
- Cassie chodź niech Nicole odpocznie. Później sobie porozmawiacie.
Chciałam zaprzeczyć, ale Nicole sama postanowiła, że powinnam pójść. Wyszłam, ale nie zostawię tak tego co zaczęła. Muszę wiedzieć co się dzieje.