Rozdział 11

Czytałam każdą z zasad zaskoczona w jak dziwny sposób są ułożone. Lecz jedna mnie zaskoczyła, wzięłam książkę i szybko wybiegłam w stronę sali królewskiej. Otworzyłam drzwi zanim kobieta się odezwała, chwyciłam klamkę od pomieszczenia, w którym był Michael nie zważywszy na to czy tam ktoś jest czy nie. Na szczęście w środku nie było nikogo prócz Michaela.

- Kiedy miałeś zamiar mi o tym powiedzieć ?!- Rzuciłam książkę na biurko.

- O czym ?- Był zaskoczony, ale jak śmiał mi o tym nie powiedzieć.

Otworzyłam mu stronę na której znajdowała się ta zasada, przeczytał ją i chyba a raczej na pewno wiedział o co jestem zła.

- No więc słucham.

Na chwilę wyszedł do pokoju w którym była kobieta, z którą się nawet nie przywitałam. Z powrotem wszedł usiadł na krześle.

- Usiądź. - Tak też zrobiłam.

- Czekam na wyjaśnienie tych zasad .

- Zasady dotyczą rodzin królewskich mających prawo przejęcia tronu. Każdy najstarszy potomek musi dużą część z nich spełnić.

- No dobrze, ale kiedy miałeś zamiar mnie o nich powiedzieć ?

- Niedługo.

- Niedługo.- prychnęłam- Musimy coś sobie wyjaśnić. Przez większość czasu żyłam w Polsce, byłam zwykłą dziewczyną, kończę szkołę. Został mi ostatni rok i mam zamiar ją skończyć. A ty sądziłeś, że kiedy mi o tym powiesz, co?

- Chcesz ją skończyć?

- Oczywiście co w tym takiego dziwnego. Zaczęłam ją jako człowiek i skończę jako nie wiem kto, ale chcę ją wybrałam ja sobie. Poza tym jak bym ją rzuciła to co bym powiedziałam rodzinie, z którą żyłam przez 17 lat jako człowiek.

- No dobrze, jeśli chcesz skończ ją. Ale zasady musisz znać, więc musimy coś wymyślić.- I nagle do głowy wpadł mi pewien pomysł.

- Mam pomysł, dopóki tu jestem będę się uczyć zasad tu, a gdy wyjadę jeszcze nie wiem, ale do tego czasu coś wymyśle.

- Jesteś pewna, że tego chcesz ?

- Tak, muszę to zrobić, bo jestem twoją córką i następczynią tronu, prawda?

- Tak jesteś.

- A co z tym balem, który jest wskazany?

- Na razie poczekamy, gdy będziesz chciała to wtedy dopiero go zrobimy.

- A co z zasadami, przecież jest napisane.

- Nie martw się najwyżej je trochę naciągniemy to nic takiego.- Wstałam a Michael razem ze mną.

Podszedł i przytulił mnie.

- Kocham cię, jesteś cudowna córeczko.- szepnął.

- Ja ciebie też kocham tato.- Szepnęłam i doszło do mnie, że niekontrolowanie z moich ust wyszło słowo "tato".  Wzięłam książkę i wyszłam.

Na zewnątrz słońce świeciło jasno. I naszła mnie myśl : Czas poznać Elizabeth. "Twoją matkę"- mówiła moja podświadomość.

Po odłożeniu książki na miejsce w bibliotece, poszłam poszukać Damona, bo może on wie gdzie mogę znaleźć Elenę.

Damon wskazał mi drogę a ja tam właśnie poszłam. Elena siedziała na krześle a przed nią był stolik z biżuterią. Dziwne. Podeszłam i usiadłam obok niej na krześle.

- Dzień dobry.

- Witaj Nicole, co cię sprowadza do mnie ?

Chciałam najpierw, żeby...ale moją uwagę zwróciła biżuteria.

- Po co ci ta biżuteria?

- Ta jest mi potrzebna do zaklęcia dla ciebie, ale skoro tu jesteś wybierz sobie ?

- Dla mnie do zaklęcia...ach no tak.- Zaklęcie całkiem zapomniałam tyle się wydarzyło. Patrzyłam na biżuterię. Co by wybrać i w końcu wybrałam bransoletkę i naszyjnik.

- Czemu to wybrałaś?

- Tak jakoś, ale mogłam wybrać dwa ?

- Oczywiście, ale chyba nie po to tu przyszłaś?

- Masz rację, przyszłam tu po to byś...