Rozdział 18

Zobaczyłam zdziwioną minę Jacka. Wiedziałam, że tylko rodzina zwraca się do króla po imieniu. Nie mogę tego ukryć, bo wiem, że Jack nie jest głupi.

- Możesz na chwilę wyjść Jack, muszę z tą damą porozmawiać, a wtedy wrócimy do rozmowy. - zwrócił się Michael do Jacka.

- Dobrze Wasza Wysokość. - wstał i wyszedł.

Wiedziałam, że nie jest zadowolony.

- Co ty wyprawiasz?!

- A co ty robisz?! Nie byłeś nawet łaskaw uprzedzić mnie o przyjeździe Elizabeth. Takich rzeczy spodziewałam się dowiedzieć od ciebie, a nie od nowej przyjaciółki.

- A więc o to chodzi. Proszę cię zrozum..

- Zrozum co? Lucy zaprowadza mnie do niej, krótko po tym jak się dowiedziałam.

- Nie wiedziałem, że ona to zrobiła.

- To teraz nie ważne, teraz chodzi o Jacka. Nie wcisnę mu kitu nie uwierzy w bajkę, którą wymyślę.

- Więc co chcesz zrobić?- chyba się domyślał co chcę zrobić, ale bał się chyba przyjąć to do wiadomości.

- Wyznam mu prawdę, każdy wie, że tylko rodzina zwraca się do ciebie po imieniu. A on nikomu nic nie powie.

- Skąd ta pewność.

- Przyjaźnimy się, nie zdradzi mojego sekretu.. i nie kłóć się ze mną o to, bo już postanowiłam.

Poddał się i nie kłócił. W końcu chodź jedna osoba będzie znała prawdę. Do pomieszczenia wszedł Jack.

- Mógłbyś nas zostawić samych, proszę.- zwróciłam się do ojca.

Przytaknął i wyszedł. A na twarzy Jacka widziałam zdezorientowanie.

- Nicole co się tu dzieje? - był ciekaw.

- Usiądź, wszystko ci wyjaśnię. - usiadł na krześle a ja obok niego.- Obiecaj, że to co ci wyznam nikomu nie powiesz.

-Dobrze.- nic nie rozumiał, ale się zgodził.

Zaczęłam powoli opowiadając swoje życie i zapewniając go, że bardzo lubię go i Care. Gdy z kończyłam, patrzałam na jego twarz i na jego reakcje.

- Powiedz coś.- cisza z jego strony, mnie martwiła.

- Obiecałem, że nikomu nie powiem i dotrzymam słowa, ale..... - wstał i szedł  w stronę drzwi.- Wybacz.

- Rozumiem.- gdy wyszedł wiem, że nie łatwo jest coś takiego przetrawić. Oparłam się o ścianę i zaczęłam płakać. Gdy wszedł Michael i zobaczył mnie, przy kucnął.

- Co się stało?

- On chyba mi nigdy nie zaufa, a nie chcę stracić jego przyjaźni.- mówiłam wciąż płacząc.

- Nie stracisz, jeśli miałaś jego przyjaźń to na pewno jej nie stracisz. Daj mu czas, tak jak ty musiałaś dać go sobie.- pocieszał mnie.

- Masz rację. Pójdę, pewnie masz dużo pracy.- lekko, ale smutno się uśmiechnęłam.

- Zjemy razem śniadanie.

- Chętnie.

W pokoju wzięłam kąpiel i poszłam spać.

*********************

Niestety jestem chora i siedzę w domu, ale mam nadzieję, że nic nie pomieszałam przy pisaniu rozdziału ( z gorączką). Trzymajcie się zdrowo.

Pozdrawiam Pauli :)