Rozdział 83

Nicole:

Czas mija strasznie szybko. Damon i Lissa wracają jutro do Stanów, a ja jeszcze zostaje. Caroline i Jack zawsze długo śpią. Prawie koniec miesiąca. Wstałam na dole zjadłam śniadanie. Ubrana czekałam na wymianę strażników i przyjazd mojego strażnika.
Gdy wjechał na podwórko, wyszłam na dwór z przygotowanymi zniczami. Z samochodu wyszedł Dymitr, by wymienić się z innym strażnikiem. Powell również wyszedł.
- Gotowa?- spytał.
- Tak, możemy jechać.
Jechać?
Usłyszałam w swojej głowie głos ukochanego.
Wrócę niedługo.
Chciałam się uśmiechnąć, chociaż raczej mi nie wyszło. Tylko szybko weszłam do samochodu. Z drugim strażnikiem.

Dymitr:

Chciała się uśmiechnąć, lecz jej nie wyszło. Po czym szybko weszła do samochodu. Podszedłem do kumpla.
- Co jej jest?- spytałem Jasona.
- Nie mogę powiedzieć, stary. Muszę jechać.
Przyjaciel nic nie powiedział. Po prostu odjechał samochodem. A ja wszedłem do domu.
Chciałbym wiedzieć co się stało. Było jej smutno, wiem to.

Nicole:

Jason wyszedł ze mną z samochodu i szedł za mną na cmentarz. Gdy stanęłam nad grobem rodziców. Pomodliłam się, zapaliłam znicze.
- Wszystkiego najlepszego w dniu urodzin tato- wyszeptałam  ze łzami w oczach.
Następnie wróciłam do samochodu, a z tam tond pojechaliśmy do mojego kuzyna. Weszłam do kuchni po szklankę czegoś do picia. Następnie poszłam do pokoju kuzyna.
- Hej.
- Nicole, jesteś. Już się martwiłem, że nie przyjedziesz.
- Przecież musiałam przyjechać. Spakowany?- spojrzałam na walizki.
- Ja tak. Liss jeszcze nie. Chcesz teraz czy trochę później.
Odstawiłam szklankę i odwróciłam się do Damona.
- Przecież wiesz.
- Ej, to nic takiego.
Podszedł i mnie przytulił. Nie cierpię tego, ale on zawsze uważa, że to nic takiego.
- Siadaj- wskazał na łóżko.
Podeszłam i usiadłam na łóżku z kuzynem. Po czym podał mi swoją rękę, chwyciłam ją i spojrzałam na niego. Kiwnął głową bym to zrobiłam. Po czym zaczęłam pić. Gdy skończyłam poszłam do łazienki po opatrunek, którym zakleiłam ranę. A sama znów wróciłam do łazienki i umyłam  usta po śladach krwi, które zostały. Gdy tylko wyszłam z łazienki do pokoju weszła przyszła członkini mojej rodziny.
- Nicole.
Podeszłam i mnie przytuliła.
- Hej, Liss.
- Zostajesz z nami.
- Chciałabym, ale nie długo zapewne reszta się u mnie obudzi.- lekko uniosłam kąciki ust.- Więc muszę lecieć. Życzę wam miłej podróży- spojrzałam na kuzyna, po czym wróciłam wzrokiem do dziewczyny.- Ale wkrótce wrócę i ja na dwór, na dość długo.
- A co ze świętami?- spytał Damon,
- Jeszcze nie wiem, poza tym do świąt dużo czasu.
- Powinnaś spędzić je na dworze.
Lissa chciała dobrze jak zawsze, ale sama muszę podjąć tą decyzje.
- Zobaczymy.
Gdy się pożegnałam Powell odwiózł mnie z powrotem do mnie.

Dymitr:

Gdy na podwórko znów wjechał samochód, wyszedłem na dwór, by na chwilę porozmawiać z Jasonem. Lecz gdy z samochodu wyszłam Nicole upadła, a ja poczułem ból w klatce piersiowej. Jakbym nie mógł złapać powietrza. Powell wyszedł z auta i podbieg do księżniczki.
Sprawdzał czy oddycha, ale gdy zauważyłem, że chce zrobić jej sztuczne oddychanie. W tej samej chwili. Znów mogłem nabrać powietrza w płuca. Tak samo było z nią. Otworzyła szeroko oczy i zaczerpnęła powietrza. Z ust jej strażnika wydobył się dźwięk zdumienia.
- Wasza Wysokość wszystko w porządku?- spytał strażnik.
- Tak.
- Zaprowadzę ją do domu, żeby odpoczęła- pochyliłem się i wziąłem na ręce.
- Dobrze, wrócę jutro.- pokłonił się jej lekko i odjechał.
Zaniosłem ją do salonu i położyłem. Na szczęście drugi strażnik teraz spał więc mogłem z nią porozmawiać dopóki reszta śpi.
- Co to było?
- Nie wiem. Wyjmiesz świece.
- Oczywiście.
Gdy dałem jej jedną. Znów się skupiała. Po chwili pojawiła się kobieta.
- Czy coś ci się stało?- spytała.
- Chciałabym to wiedzieć od ciebie.
- Ode mnie.- po czym spojrzała na nas oboje.- Niezwykłe.
- Co jest takiego niezwykłego?- spytałem.
- Nie czujecie. No tak ja też nie czułam na początku.
- Ale czego?- dopytałem.
- Wasza więź jest ukończona.
- Ukończona?- spytała Nicole.
- Tak, choć to niezwykłe. Jeszcze żadnej z nas więź nie powstała do końca tak szybko jak u ciebie.
- To znaczy?- dopytała.
- Lepiej o tym nie rozmawiać. Jest pewna księga, w której każda z nas opisuje jej rozwój mocy, więzi.
- Księga?- spytała
- Tak. Ja byłam przed tobą, więc ja ją ukryłam jeśli ją znajdziesz będziesz mogła znaleźć odpowiedzi na każde pytanie.

Nicole:

Księga, w której znajdę odpowiedzi. Dzięki której zrozumiem siebie.
- Gdzie jest?
- Nie mogę powiedzieć.
- Co?!
- Przykro mi. Wiem, że to dziwne. Ja także nie otrzymał odpowiedzi na to pytanie od mojej poprzedniczki. Ale powiem ci to co mnie powiedziano. Skup się na mnie a zrozumiesz.
- A co to znaczy?
- Odeślij mnie.
- Ale...
- Więcej nie pomogę. Odeślij mnie, proszę.
No świetnie. Odesłałam kobietę i spojrzałam na Dymitra.
- W porządku?- spytał ukochany.
- Nie wiem.
Przytulił mnie.
- Jak myślisz co miała na myśli, że mam się na niej skupić.
- Nie mam pojęcia. Jesteś głodna?
Nie czułam się głodna, ale gdy to powiedział od razu zaburczało mi w brzuchu. Może trochę brakowało mi zwykłego jedzenia.
- Może trochę.